شامگاهان بر روی دریای روزمرگیها سوار بر قایق احساس میشوم: گویی فرشتگان دور و برم پرسه میزنند، همه چیز زیبا و پاک است، رویاهایم رنگ حقیقت میگیرند، از سردی و سختی و هیاهو خبری نیست، سکوت آبی شهر، آرامش گمشده روز را برایم به ارمغان میاوررد... و من فارغ از غمهای زمینی، بال و پر میزنم، به ستارگان و آسمان نزدیکتر میشوم و لحظه به لحظه حجم خلوت اطرافم خردتر و عشق قلب شکسته ام کلان تر میگردد...افسوس که زندگی داستانی غیر از این دارد...

به سراغ من اگر میایید

نرم و آهسته بیــــایید

مبـــادا که ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من